javahermarket

بقیه در ادامه ی مطلب..

گروهی از متخصصان حافظه و نویسندگان کتابهای مرتبط با اختلالات حافظه برای تقویت قدرت ذهن افرادی که به شدت درگیر روزمرگی شده اند پیشنهادات جالب توجه و گاه عجیبی دارند.
محققان در مرکز پزشکی اختلالات حافظه در بوستون می‌گویند فراموش کردن یکی از نشانه های درگیری های ذهنی فراوان در زندگی روزمره انسانها است. اگر به یاد ندارید عینک خود را کجا گذاشته اید، یا نام هم کلاسی جدیدتان کلا از ذهن شما پاک شده، نشانه های مشغولیت شدید روزمره است که باعث می‌شود از میزان توجه فرد نسبت به موارد کم اهمیت کاسته شود.
به این شکل زمانی که توجه کافی وجود نداشته باشد حافظه هایی که شکل می‌گیرند چندان قدرتمند نبوده و فرد برای احیا یا به یاد آوردن آنچه مثلا به خاطر سپرده دچار مشکل خواهد شد. کلید حل این مشکل متناسب نگه داشتن حافظه است. به گفته "هری لوراین" نویسنده کتاب "حافظه نامحدود: اسراری ساده برای جوان نگاه داشتن ذهن" ما بدن خود را تمرین می‌دهیم تا متناسب نگه داریم اما اگر در بدنی سالم توانایی های ذهنی مناسب وجود نداشته باشد، تمامی زحمات به باد رفته است.
شیوه های زیادی برای به یاد سپردن موارد عادی روزمره وجود دارد، می‌توان آنها را یادداشت کرد، یا به لیستهای برنامه ریزی ابزارهای الکترونیکی مانند بلک بری یا آی-پد سپرد، اما در صورتی که دسترسی به این تجهیزات الکترونیکی و غیر الکترونیکی وجود نداشته باشد و یا در صورتی که فردی بخواهد بدون وابستگی به این تجهیزات، ذهن خود را قوی کند می‌تواند از راه حلهایی که توسط متخصصان حافظه پیشنهاد شده اند استفاده کند:
به یاد سپردن نامها
توجه کنید: زمانی که به فردی معرفی می شوید کاملا به نامش توجه کنید. سپس برای بهتر به یاد سپردن آن حروف نام را در ذهنتان تصور کرده و سعی کنید نشانه ای شخصی برای نام بیابید تا اسم در ذهنتان قفل شود. چندین بار استفاده از نام طی گفتگو با فرد می تواند در حفظ آن در خاطر شما بسیار موثر باشد.
اسم را مصور کنید: برای به خاطر سپردن نامهای فامیلی پیچیده و دشوار باید برای آنها مفهومی درست کرده و آن را در ذهنتان به تصویر بکشید. سپس یک ویژگی در صورت فرد انتخاب کرده و آن را به تصویر ذهنی وصل کنید. هرچه ترکیب به دست آمده عجیب تر باشد، بیشتر به یاد شما خواهد ماند.
میان نامها و مفاهیم ارتباط به یاد ماندنی خلق کنید: برخی نامها یادآور اسامی خاصی مانند نام کوه ها و یا مرتبط با مشاغلی خاص مانند ساختمان سازی هستند. برای مثال اگر بخواهید نام فردی که رئیس یک شرکت معماری است را به یاد بسپارید، تصویر وی را در برابر ساختمانی بزرگ تصور کرده و به یاد بسپارید.
کمی تقلب کنید: می‌توانید پیشنهاداتی مانند آنچه خواندید را با کمی تقلب تکمیل کنید. برای مثال اگر در جلسه ای کارت ویزیت فردی را دریافت کردید، یادداشت کوچکی از ویژگی های وی بر پشت کارت بنویسید، مثلا عینک قرمز به چشم داشت و در خیابان X زندگی می کرد تا در صورت نیاز بتوانید وی را به راحتی به یاد آورید.
به یاد سپردن موقعیت وسایل
کارهای خود را به خود اعلام کنید: به آنچه انجام می‌دهید توجه کنید، به خود یادآوری کنید "من کلیدها را در جیب کت گذاشتم" تا به این شکل حافظه ای شفاف از عملکرد خود داشته باشید.
خود را عادت دهید: خود را به قرار دادن وسایلی که در طول روز به آنها نیاز دارید در جاهایی خاص و تعیین شده عادت دهید.
به یاد سپردن کارها
برای به خاطر سپردن غیر عادی باشید: برای به خاطر سپردن کاری یک یادآور فیزیکی غیر عادی خلق کنید. مثلا برای به خاطر آوردن اینکه باید قبضهایی که روی میز گذاشته اید را پرداخت کنید، جسم نامربوطی مانند یک میوه را بر روی آنها قرار دهید تا با دیدن غیر منتظره یک میوه توجهتان به قبضها جلب شود.
لیست خرید خود را تبدیل به آواز کنید: برای به یاد سپردن مواردی مانند لیست خرید، شماره تلفن و یا لیست کارهای روزانه آنها را با یکی از آهنگهای مورد علاقه خود انطباق دهید و آن را بخوانید.
از میانبرهای حفظ کردنی استفاده کنید: برای به خاطر سپردن نامها، کارها یا لیستها می‌توانید حروف اول هر کلمه از آنها را سر هم کرده و یک کلمه خلق کنید و آن را به خاطر بسپارید.
از بدن خود استفاده کنید: اگر کاغذ یا قلم برای یادداشت کردن ندارید، از اعضای بدن خود برای به خاطر سپردن چیزی مثلا لیستی از اقلام استفاده کنید. برای مثال اگر باید چسب، کلم بروکلی، مرغ، انگور و خمیردندان بخرید تصور کنید که پاهایتان در چسب گیرکرده، برگهای بروکلی از جیب شلوارتان بیرون زده، مرغی در حال نوک زدن به شکم شماست، خوشه ای انگور از گردنتان آویزان شده و دهانتان پر از خمیر دندان است.
از اتاقهای خانه هم استفاده کنید: در شیوه بالا می‌توانید ساختمان محل کار یا منزل خود را جایگزین بدن خود کرده و هر یک از اقلام خرید را به یکی از وسایل درون اتاقها یا خود اتاقها ربط دهید.
به یاد سپردن ارقام
هر عدد را به یک شکل ربط دهید: برای هر عدد در ذهن خود شکلی تصور کنید. دایره برای 0، خودکار برای 1، قو برای 2، دستبند برای 3، قایق بادبانی برای 4، قطعه ای پازل برای 5، پیپ برای 6، بومرنگ برای 7، آدم برفی برای 8 و راکت تنیس برای 9. به این شکل برای به خاطر سپردن کد رمز کارت بانکی خود تصور کنید که سوار بر قایق بادبانی (4) هستید که یک قو (2) به شما حمله می‌کند و شما با یک راکت تنیس (9) به آن ضربه می‌زنید!
برای اعداد هم قافیه بیابید: سعی کنید واژه هایی بیابید که با اعداد هم قافیه باشند و سپس با استفاده از این واژه ها داستانی بسازید.
از حروف الفبا استفاده کنید: زمانی که نام فیلم یا کتابی را فراموش کرده اید، حروف الفبا را به ترتیب بگویید. زمانی که به حرف مشابه آغاز کننده نام فیلم برسید، نام به یادتان خواهد آمد.
بخوانید، بنویسید، بگویید، بشنوید: برای به خاطر سپردن مطلبی به ویژه مباحث درسی یادداشتهای خود را بخوانید، سپس آنها را تایپ کنید، بعد آنها را بلند خوانده و صدای خود را ضبط کنید و چندین بار صدای ضبط شده خود را گوش دهید.
از رنگها استفاده کنید: از رنگها در بخشهای مختلف یادداشتهای خود استفاده کنید تا آنها را به همراه نام رنگها به یاد آورید.

پزشکان عادت ناپسندی دارند: وقتی نکته مشکلی را با آنان در میان می گذارید، به شما می گویند «نمی دانم». بیشترین تحقیق علمی و پزشکی روی عناوینی صورت می گیرد که به نظر می رسد به حل مشکلات روزانه کلینیک ها کمک می کنند. این که چرا مردم به هنگام فکر کردن به بالا نگاه می کنند، ظاهرا امری حیاتی و مهم نیست.

اما جالب است که برخی از روان شناسان جدی، این نکته را مهم دانسته و برای آن پاسخی یافته اند. جالب تر آن که برای این نظریه خود کاربردی بسیار علمی نیز یافته اند. این روان شناسان به زبان شناسان اعصاب مشهورند.

زبان شناسان اعصاب معتقدند بسیاری از مشکلات ما در کنش متقابل انسانی، از شنوندگانی ناشی می شود که چارچوب داوری و ملاک و معیار کسانی را که با آنان حرف می زنند، درک نمی کنند. زبان شناسان اعصاب متوجه شده اند که بیشتر مردم دلشان می خواهد زندگی را عمدتا از درون تنها یک حس مسلط – معمولا بینایی، شنوایی یا لامسه – ببینند. در مورد سوی گیری های حسی هر فرد، سر نخ های بسیاری وجود دارد. آشکارترین این سر نخ ها واژه هایی است که هرکس برای بیان افکار یا احساسات خود انتخاب می کند. دو نفر با سوی گیری های حسی متفاوت برای بیان یک منظور ممکن است از فعل ها، صفت ها و قیدهای کاملا متفاوت بهره بگیرند. مثلا فردی که سوی گیری شنوایی دارد، ممکن است بگوید: «حرف هایتان را می شنوم، اما از آهنگ صدایتان خوشم نمی آید.» فردی که سوی گیری بینایی دارد ممکن است بگوید: «منظورتان را می فهمم، اما فکر می کنم موضع گیری شما مثل روز روشن است.» فردی که حس مسلط او لامسه است ممکن است بگوید: «نسبت به آنچه می گویید احساس خوشی دارم اما انگار کلمه های شما با موضع گیری واقعی شما ارتباط چندانی ندارد.»

روان شناسانی که آموزش زبان شناسی اعصاب دیده اند، دریافته اند که در صورت تعیین و تشخیص حس مسلط مراجعان خود (که به سیستم بازنمایی بیمار می گویند)، خیلی بهتر می توانند آنان را یاری کنند. در این جا هر سه عبارت فوق یک معنی دارند: «شما را درک می کنم اما کلمه های شما احساساتتان را لو می دهند.» زبان شناسان اعصاب کلمه های منتخب خود را مطابق با سیستم بازنمایی بیمارشان انتخاب می کنند. آنان دریافته اند که جلب اعتماد بیمار و خلق رابطه ای کلامی بین روان شناسان و بیمار، موفقیتی شایان توجه است. هر احساسی که از جنبه ی تصویری قابل بیان باشد، از جنبه ی شنوایی و لامسه نیز قابل بیان است. بنابراین به جای آن که بیماران به نزد روان شناسان بروند، روان شناسان نزد آنان می روند. این مطلب به حذف زبان، به عنوان مانعی در برقراری ارتباط، کمک می کند.

بیشتر مردم هنگام جستجوی پاسخ پرسشی که از آنان شده است، از یکی از این سه حس مسلط استفاده می کنند. اگر از سه نفر بپرسید شماره تلفن منزل آنها به هنگام دوازده سالگی شان چند بوده است، ای بسا از سه حس مسلط بینایی، شنوایی و بساوایی خود استفاده کنند. یکی سعی می کند شماره تلفن را در ذهن خود تصور کند، دیگری سعی می کند صدای رقم ها را به هنگام شماره گرفتن به یاد بیاورد، و سومی سعی می کند به حس لامسه ی خود به هنگام شماره گیری مراجعه کند. دقت کنید که هر سه نفر سعی دارند تصویر، صدا و احساسی مربوط به گذشته را به خاطر بیاورند. با این همه، گاه تصویرها، صداها و احساسات نو هم به میان کشیده می شوند. زبان شناسان اعصاب متوجه شدند که هم می توانند سیستم بازنمایی عملی مراجعان خود را تشخیص بدهند و هم ÷یش از آن که بیمارانشان لب به سخن بگشایند – با مشاهده حرکات چشمان آنان – بفهمند که آیا در حال ساختن تصاویر نو هستند یا دارند گذشته ها را به یاد می آورند.

حرکات چشم اکنون تدوین و تنظیم شده است. براساس هفت نوع حرکت پایه ای چشم مشخص شده است که هر یک با به کارگیری یکی از اعضای حسی ویژه مطابقت دارد. دقت کنید که این «نشانه های بینایی» ویژه افراد راست دست هستند. چشمان چپ دست ها معمولا در جهت مخالف راست دست ها حرکت می کنند. به علاوه عناوین «چپ - راست»، به جهت محل دید بیننده اشاره می کند.